System składający się z ruchomego urządzenia z automatyczną blokadą, współpracującego z giętką prowadnicą zabezpieczającą (lina, lina metalowa, itp.). System może być uzupełniony amortyzatorem upadku.

System składający się z ruchomego urządzenia z automatyczną blokadą współpracującego ze swoją sztywną prowadnicą zabezpieczającą (szyna, lina metalowa itd.). System może być uzupełniony amortyzatorem upadku.

System opasujący ciało, przeznaczony do powstrzymywania upadku. Szelki bezpieczeństwa mogą być skonstruowane z taśm, klamer i innych elementów odpowiednio umieszczonych i dopasowanych do ciała osoby tak, aby zatrzymać ją w czasie upadku i bezpośrednio po nim.

Opisuje elementy i sytuacje ochrony indywidualnej przed upadkiem z wysokości.

Elementy łączące lub składowe systemu. Łącznikiem może być zatrzaśnik lub hak.
Klasa A: łącznik kotwiczący z automatycznym zamknięciem, używany jako element składowy i przeznaczony do połączenia bezpośrednio z właściwym typem kotwiczenia
Klasa B: łącznik podstawowy z automatycznym zamknięciem, używany jako element składowy
Klasa M: łącznik wielofunkcyjny, podstawowy lub zatrzasnik, używany jako element składowy, który można poddać obciążeniu według małej lub dużej osi.
Klasa Q: zatrzasnik do długotrwałego lub stałego zastosowania, z zamknięciem na śrubę. Po całkowitym zakręceniu ta część staje się częścią nośną łącznika.
Klasa T: łącznik krańcowy z automatycznym zamknięciem, przeznaczony do stosowania jako element podsystemu, umożliwiający zamocowanie w taki sposób, aby obciążenie było ustawione we wcześniej ustalonym kierunku.

Elementy łączące lub składowe systemu chroniącego przed upadkiem. Linką bezpieczeństwa może być lina wykonana z włókien syntetycznych, lina metalowa, taśma lub łańcuch.
UWAGA: linka bez amortyzatora nie może być stosowana jako system zatrzymujący upadek.

System ustalający pozycję przy pracy składa się z elementów (pasa i liny ustalającej pozycję przy pracy), które są połączone ze sobą w taki sposób, aby stworzyć całościowe wyposażenie.

Część systemu chroniącego przed upadkiem, umożliwiająca zamocowanie urządzenia zatrzymującego upadek do struktury.
Typ A - NIE ŚOI: Urządzenie kotwiczące z jednym lub wieloma stałymi punktami zakotwienia wymagającymi kotwy konstrukcyjnej.
Typ B: Urządzenie kotwiczące z jednym lub wieloma stałymi punktami zakotwienia niewymagającymi kotwy konstrukcyjnej.
Typ C - NIE ŚOI: Urządzenie kotwiczące wykorzystujące elastyczne zabezpieczenie z maksymalnym odchyleniem o 15°.
Typ D - NIE ŚOI: Urządzenie kotwiczące wykorzystujące sztywne zabezpieczenie z maksymalnym odchyleniem o 15°.
Typ E: Urządzenie kotwiczące przeznaczone do stosowania na powierzchniach pochyłych do maksymalnie 5°.

Norma EN ISO 374-5 określa wymagania i metody badań dla rękawic ochronnych w celu ochrony użytkownika przed mikroorganizmami (pleśń i bakterie, ewentualnie wirusy).

Przenikanie pleśni i bakterii (przebadane zgodnie z normą EN374-2): Badanie, za pomocą którego sprawdza się szczelność rękawic pod względem wody i powietrza.

Przenikanie wirusów (przebadane zgodnie z metodą B normy ISO 16604): Proces, który określa odporność na przenikanie patogenów przenoszonych przez krew.

– metoda badania z wykorzystaniem bakteriofagów Phi-X 174.

Rękawica, w zależności od typu, będzie opatrzona następującym piktogramem:

Przykłady zastosowania:

Obszar zastosowania ma decydujące znaczenie, ponieważ w zależności od przeznaczenia rękawica może wymagać połączenia kilku właściwości w celu spełnienia koniecznych wymogów ochrony. Dlatego bardzo ważne jest, aby stosować się do zalecanych obszarów zastosowania i wyników badań laboratoryjnych zawartych w instrukcji obsługi. Zaleca się jednak sprawdzenie, czy rękawice są odpowiednie do zamierzonego zastosowania, poprzez wcześniejsze przeprowadzenie testów, ponieważ warunki pracy mogą różnić się od warunków badania, w zależności od temperatury, ścierności i zniszczenia.

Norma ISO 18889 określa wymagania dotyczące rękawic ochronnych dla osób pracujących przy pestycydach oraz osób mających z nimi kontakt.

Rękawice klasy G1 są zalecane, gdy potencjalne ryzyko narażenia jest stosunkowo niskie. Rękawice nie powinny być stosowane w kontakcie z pestycydami o wysokim stężeniu ani w przypadku zagrożeń mechanicznych. Rękawice klasy G1 są przeważnie jednorazowe.

Rękawice klasy G2 są odpowiednie, gdy potencjalne ryzyko narażenia jest wyższe. Rękawice nadają się do stosowania zarówno z rozcieńczonymi, jak i skoncentrowanymi pestycydami. Rękawice klasy G2 spełniają również minimalne wymagania dotyczące wytrzymałości mechanicznej i dlatego są odpowiednie do czynności wymagających użycia rękawic o minimalnej odporności mechanicznej.

Rękawice klasy GR zapewniają ochronę tylko stronie chwytnej dłoni i przeznaczone są dla pracowników mających ponowny kontakt z suchymi lub częściowo suchymi pozostałościami pestycydów, obecnych na powierzchni rośliny po zastosowaniu pestycydu.

Norma EN511 określa wymagania i metody badań rękawic ochronnych zabezpieczających przed zimnem przekazywanym konwekcyjnie lub za pośrednictwem przewodzenia do -30°C (opcjonalnie do -50°C ). Zimno to może być związane z warunkami klimatycznymi lub z działalnością zawodową.

Przy wyborze rękawic chroniących przed zimnem należy uwzględnić kilka parametrów, takich jak temperatura otoczenia, zdrowie użytkownika, czas ekspozycji, poziom aktywności itp.

Norma EN388 odnosi się do wszystkich typów rękawic ochronnych w zakresie oddziaływań fizycznych i mechanicznych w postaci ścierania, przecięcia, rozdzierania i przekłucia. W normie w wersji z 2016 roku pojawiły się nowe, opcjonalne parametry.

Odporność na uderzenia w strefie śródręcza: w przypadku występowania tego parametru pojawi się oznakowanie „P”.

Przykład oznakowania:

4233X P

Przykład oznakowania:

4543D lub 4X43D

Przecięcie ostrzem, 2 metody testów:

EN388 6.2.: niskie lub średnie ryzyko przecięcia. Okrągłe ostrze, na które działa stała siła 5N, przemieszcza się do przodu i do tyłu do momentu, aż próba zostanie przecięta. Mierzona jest liczba wykonanych cykli i na tej podstawie próbce zostaje przypisany odpowiedni poziom.

EN ISO 13997: dla materiałów, które tępią ostrze podczas testu EN388 6.2. i/lub szczególnie odpornych, dla wysokiego ryzyka przecięcia. Proste ostrze wykonuje jedno przesunięcie na 20 mm z siłą 2 N, test zostaje ponowiony z różną siłą tyle razy, ile jest konieczne, aby próbka została przecięta. Próbce zostaje przypisany poziom odpowiadający sile niezbędnej do jej przecięcia. Ta metoda dotyczy głównie sytuacji obarczonych wysokim ryzykiem przecięcia.